Kelimeler:&nbsp;Agah Uz Fotoğraflar: Deniz Sabuncu Editörün notu:&nbsp;Bu yazı, Elif Bayram ile Agah Uz arasındaki röportaj üzerinden düzenlenmiştir.Yakın zamanda doğum günümü kutladım. Bu kutlamaya girmek için kapıda söylenen şifre ise şuydu: 34 11 2. Bu şifre üzerinden kendimi anlatabilirim sanırım.Öncelikle otuz dört yaşına girdim. Doğum günümün asıl sebebi buydu anlayacağınız. Onbir yaşında <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/nowhappens/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Now Happens</a> isimli, genellikle bireylerin deneyimlerini merkeze koyan ve bu deneyimlere göre proje üreten bir ajansın sahibiyim. Bahsettiğim “deneyimleri merkeze koyma” ilkesine takıntılıyım. Bundan hareketle kurduğum ve beş şubelik bir zincire dönüşen <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/tamamenorganiktost/" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Tamamen Organik Tost</a>’lar da bu şifredeki iki kısmını oluşturuyor.&nbsp;Deneyim odaklı projeler üretmek benim işim. Deneyim ihtiyaçlarının sürekli değişmesi ve buna ayak uydurmak da beni canlı tutuyor, fitili ateşleyen ve beni harekete geçiren bu diyebilirim. Aslında baktığımızda muhtarlığa aday olmamın sebebi de burda yatıyor. “Deneyim yaratma, değişime ayak uydurma dürtümü mahalle için kullanamaz mıyım?” diye düşünüyorum. Mahalledeki ihtiyaçların değiştiğini kabul ederek yerel yönetim metotlarını yeniden ele almanın vakti gelmedi mi?<img src="https://images.aposto.com/2024/2/1/1711393920362.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Hacımimi’yle tanışma: Tost’tan önce, Tost’tan sonra&nbsp;</h2>Hacımimi ufak yüzölçümü içinde birbirinden çok farklı bölgeleri içinde barından bir mahalle. Serdar-ı Ekrem Caddesi, hemen altında bizim de bulunduğumuz Hoca Ali Sokak ve çevresi, Tophane parkı ve çevresi. Bunların her biri içinde armoniden, dayanışmadan ve yardımlaşmadan bahsetmek mümkün. Birbirlerine sağduyulu olduklarını ve tolerans gösterdiklerini de söyleyebiliriz. Sanılanın aksine mahallemizde farklı kesimlerin, önceden orada olanlarla sonradan gelenlerin arasında çok daha kuvvetli ilişkiler var. Çevre mahallelerden Hacımimi’yi ayıran belki de bu. Ne Boğaz hattına yakın yerlerdeki gibi sadece sonradan gelenlerin ne de yukarı mahallelerdeki gibi ezelden oturanların baskınlığı var bu mahallede. Bu denge her şeyi canlı tutuyor ve birçok yeni olasılığı da doğuruyor.&nbsp;Pandemiye kadar Now Happens’ın iki ofisi de buradaydı ancak mahalleyle ilişkim Tost üzerinden şekillendi desem yanlış olmaz. Bir mahallede dükkan sahibi olmak aslında bir bakıma komşu-müşteri karışımı bir kitleye hizmet etmek anlamına da geliyor. Yan yana yaşadığın insanların ne beklediğini, ne sevdiğini, ne yapmanın onları mutlu edeceğini ya da rahatsız edeceğini öğrenmek ilişkide önemli bir dönüm noktası.&nbsp;<h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;"><img src="https://images.aposto.com/2024/2/1/1711394079643.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"></h2><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Esnafın mahalledeki rolü: Kim için ve ne için fayda?</h2>Tost iki yıl kadar sürede beş şubesi olan bir zincire dönüştü. Biri Moda’da, biri Akaretler’de, biri Kolektif House Levent’in içinde, biri Alaçatı’da ve diğeri de Galata’da, Hacımimi’de. Bu ayrı lokasyonlarda aynı mutfaktan aynı lezzeti vermek mümkün ama aynı kimlikte dükkanlar yaratmak çok güç. Bunu gerçekleştirme inadımızı kırıp, tüm lokasyonları aynı mimari tasarım dilinde ancak birbirinden farklı işlevlerde yenileme kararı aldık. Hacımimi’de Tost, hem tostçu hem de küçük bir sergi salonu haline geldi. Sırada Moda’daki dükkanın nitelikli bir mini şarküteri ve mahalle bakkalı işlevi alması var.Mahalledeki küçük işletmeler, mahallede yaşayanlar kadar hatta belki sokakla iletişimleri düşünüldüğünde çok daha fazla mahalleyle iç içe ve mahallede “söz sahibi”. Burada Hacımimi örneğinden çıkıp durumu analiz etmek için Teşvikiye ve Cihangir gibi örnekleri ele almak lazım. Teşvikiye’den Topağacı’na inen aksta bir süredir sürekli olarak yeni bir kafe, restoran ya da pub açılması, alışveriş lokasyonu olarak mahalleli dışında da birçok ziyaretçiye ev sahipliği yapması ve gün içi popülasyonun artmasıyla bölgede ikamet eden insanların demografisi değişti. Bu değişim, mahalle bakkalının ürün seçkisine de büfenin yaptığı yemeğe de kafede çalan müziğin türüne de belediyenin çöp toplama saatine de yansıyor. Gece geç saatte geçen çöp arabası, eğlenen kalabalığın sesi belki de yeni çocuk sahibi bir aileyi mahalleden ister istemez uzaklaştırıyor. Mahalleli değiştikçe, mahalleliyi değiştiren örgüdeki mekanların sayısı daha da artıyor, mahalle iyiden iyiye dönüşüyor. Bu dönüşümün daha uzun sürede ve makro ölçekte gerçekleştiği bir diğer örnek olarak Karaköy’ün Galata Köprüsü’nden Tophane’ye uzanan kısmını söyleyebiliriz.Diğer yandan İstanbul metrekare kira fiyatları bakımından artık Avrupa’nın çoğu şehrini geride bırakıyor. Bir yandan ekonomik dalgalanma bir yandan vergi yükü derken, işletmeci yaptığı işten keyif alıp kentliye hizmet sunacağına geçim derdini ilk konusu haline getiriyor. Bu küçük esnaf için de böyle, istisnalar haricinde, büyük bir zincirin şatafatlı bir şubesinde de. Bu durumda “dükkanın her metrekaresinden faydalanılmalı” düşüncesinden çıkılamıyor. Bu da ticarethanelerin ek fonksiyonları barındırmasına, sosyal ve kültürel aktivasyonlar yapmasına ket vuruyor.&nbsp;Peki başka yolu yok mu? Elbette var. Her işletmenin ve işletmecinin kendi potansiyelinde olanı ve kendisi için kolay olanı sunması gerekiyor. Mesela ben diğer iş kolumdan gelen bilgi birikimi, çevre ve yetenekler ışığında Tost’ta pazar günleri bir dans müziği DJ’ini çıkarıp, mini bir “day-time party” düzenleyebiliyorum. Mahalleliyi bir araya getirip, hafta sonunun yorgunluğunu, kendi deyimimizle biraz “popo sallayarak” bitiriyoruz. Başka bir işletme için bu daha maliyetli, kurulumu daha zor bir operasyon. Dolayısıyla her işletmenin kendi yapabileceklerine odaklanıp kendi topluluğuna ek faydalar vadetmesi en mümkünü. Sonrasında o topluluk bir şekilde o işletmeye çok daha fazlasını kazandırıyor. Tabii, buradan bakmasını bilene.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/2/1/1711394105440.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Mahallenin ahalisi: Hacımimi hansa kim hancı kim yolcu?&nbsp;</h2>Hacımimi, İstanbul’un en kozmopolit ve farklı topluluklarının bir arada yaşadığı mahallelerden biri. 1900’lerin başlarında Ceneviz, Ermeni, Rum ve Yunanlar burada yaşarken, sonrasında limanda çalışmak üzere Anadolu'dan Müslümanlar burada yaşamaya başladı. 6-7 Eylül 1955 olaylarından sonra mahallenin demografisi dramatik bir şekilde değişti. Bugün ise burada Avrupa’dan gelen freelancer’lar, Anadolu'dan ve farklı bölgelerden göç eden aileler, sanatçılar ve öğrenciler bir arada yaşıyor. Bunca yıl farklı toplulukları ağırlamak Hacımimi’yi bir “geçiş” noktası yapmış diyebiliriz. Bugün buraya gelenlerin buraya köklenme niyetleri olduğunu görmüyorum. Burada çok kısıtlı bir bölgenin sakinleri yıllardır oldukları yerde yaşamaya devam ediyor. Bu sokakları, mahalleleri geriye götüren bir durum. Köklenemediğin, birkaç sene sonra orada kalmayacağını bildiğin bir yerde belediyenin sokağa koyduğu “çirkin” çöp kutusuyla ilgili bir duruş sergileme ihtiyacı duymazsın, bir işletmenin dev tabelasını gözardı edersin çünkü buradan gitmeye gün sayıyorsundur. Alelade dökülmüş betonla yapılan o kaldırımın üzeri pembeye boyanır ve sesin çıkmaz. Hacımimi’de bu var, önce bunun olmaması için çabalamak gerekiyor.&nbsp;Bugün Hacımimi’ye yeni gelenler yakın geçmişin kötü mirasıyla yüzleşiyor. Dağınık bir evde kahve bardağını orta sehpaya bırakır çıkarsın, o dağınıklıkta orta sehpada yeni bir kahve bardağı kimseyi rahatsız etmez ama derli toplu, yeni temizlenmiş, havalandırılmış bir odada bitirdiğin kahveni gayri ihtiyari alır götürürsün. Hacımimi de aynı bu şekilde, önce dağınıklığından ve kirlerinden arındırılmalı. Ardından yeni gelenler ve burada yaşayan küskünler bu düzene ayak uydurmalı.<img src="https://images.aposto.com/2024/2/1/1711394135017.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Mikro ve makro ölçekte mahalleye bakış: Herkes bir araya gelebilir mi, gelmeli mi?&nbsp;</h2>Gece kulüpleri, oteller, camiler, atölyeler; hepsi burada bir arada. Beyoğlu buradakilere birlikte yaşamayı bir şekilde öğretmiş veya öğretiyor. Bu çok kıymetli ama bu değerleri, kişileri bir araya getirmek belki de doğru amaç değildir. Mutlu olmalarını hayal ederken daha mutsuz edebilir, kendiliğinden kurulmuş bu düzeni sarsabilir bile. Hacımimi’deki toplulukların bugün için taban tabana ayrıldığı bir konu görmüyorum ama buradaki topluluklar taraf oldukları konularda hızlı manipüle olabilir ve çabuk alevlenebilir. Kendiliğinden yaşanmaz ancak toplumsal ve planlı bir “kışkırtma” olduğunda taban tabana ayrılacak farklı topluluklar olduklarını söylememek de eksik olur.&nbsp;Mimarlık eğitimi aldığım dönemde akademik düzeyde çok popüler olan ama bugün herkesin dilinde doğru veya yanlış kullanımıyla bir tanım var: gentrification. Bu tanımı öğrenirken soylulaştırma, yurtsuzlaştırma, mülksüzleştirme ve bunun gibi olumsuz kavramlarla bağdaştırılan bir yer değişikliği metodu olarak aklımıza kazıdık. Fakat bu durumu bir bakıma bir şehir güncellenmesi olarak görebiliriz. Biraz daha tarafsız bir yerden büyük resmi gördüğümüzde Hacımimi için de bu kavramın geçerli olduğunu, bu kavramla mahallenin hem mimari hem de çevresel olarak değiştiğini gözlemleyebiliriz. Gentrification’ı bir kentsel rehabilitasyon olarak anlayıp hatalarından arındırarak uygularsak Hacımimi’ye iyi geleceğini söyleyebiliriz.&nbsp;Hacımimi ve çevresinde şimdiye kadar uygulanan projeleri düşünecek olursak burada yaşayan mahallelinin ve esnafın refahını hedefleyen bir projeden söz edemeyiz. İstanbul’un genelinde herhangi bir mahallede bundan söz edebilir miyiz ki? Bu bir mahallede yaşamaktan çok büyük bir kentte yaşama problemi. Tabii eğer problem olarak değerlendirirsek… Evet mahalle odaklı konuşuyoruz ama günün sonunda şehirden kopuk, küçük odaklı yatırımlar ve projeler gerçekten sorunları çözebilir mi? Mikro iletişim çok önemli ama makro boyuta odaklanarak hareket etmek bizim kültürümüzün temeli. Kendimizden düşünelim: Aynı masada oturduğumuz beş kişiden iki kişi mutsuz olsa o gün, elinde olur beş mutsuz kişi. Biz o kadar da bireysel bir toplum değiliz. Yerel otoriteler durum her ne olursa olsun makro çözümler bulmak zorunda.&nbsp;Bu durum, büyük bir şehirde yaşamanın eksi yanı olarak görülebilir fakat aynı zamanda büyük şehirlerin sakinleri olarak da bize başka bir sorumluluk yüklüyor: seçmen, seçilebilen ve mahalleli olarak mikro alanlarımıza sahip çıkmak. Küçük ölçekte ihtiyaç duyduğumuz projelerin sorumluluğunu alıp biz üretmeliyiz çünkü dert bizim, çözüm bizim. Çözüm olamıyorsak da çözümü getirebilecekleri yönetmek yine bizim görevimiz. Muhtarlığa adaylığımı koymamın motivasyon kaynağı da burada yatıyor.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2024/2/1/1711394183920.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" ratio="0.67" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><h2 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yeni muhtarlık yaklaşımları mümkün mü?</h2>Muhtarlığın tanımı çok önceden konmuş ve orada kalmış. Köy muhtarını anlarım bir yerde ama Teşvikiye Mahallesi’nin muhtarının neden silah taşıma ruhsatı oluyor mesela, akılla izahı yok bu durumun. e-devlet’i artık en yaşlımız da kullanıyor, hiç bilmiyorsa torunundan rica ediyor, e-nabız’a giriyor. Ben otuz dört yaşındayım, muhtarla bir kez muhatap olmadım. Demek ki yerel yönetimin bu kası doğru çalışmıyor.Aslında bizim bildiğimiz ya da ulaşabileceğimiz kadar eskisine gittiğimizde bile muhtarların görev alanları çok kısıtlı. İnsanlar bugüne kadar mikro ölçekli yönetimin bir parçası olmayı düşünmezlerdi. Ama artık hem daha duyarlı bir nesil hem de yaşadığı alanı kendi algılarıyla güzelleştirmek isteyen bir kitle var. Bunun bir sonucu olarak da bundan sonra sadece bu bölgede değil, şehrin diğer mahallelerinde de alıştığımız muhtar profillerinden farklı adaylar, mahalle sakinleri ve mahalle için spesifik konulara çözüm olarak üretilmiş projeler ve yeni muhtarlık yaklaşımları görmemiz mümkün.

Soli

Vakit geldi çattı. Bu hafta gerçekleşecek yerel seçimlerde Hacımimi'nin komşusu Müeyyedzade  Mahallesi muhtarlığına adaylığını koyan Agah Uz'la mahalleyle ilişkisine ve daha fazlasına dair detayları kendi sözlerinden dinliyoruz.

Muhtarlığı yeniden ele almanın vakti gelmedi mi?

1998 yılında Pritzker Ödülü’ne layık görülen Renzo Piano’nun kurduğu ve kültür-sanat yapılarıyla tanınan Renzo Piano Building Workshop (RPBW) tarafından tasarlanan İstanbul Modern binası, Boğaziçi ve Haliç’in buluşma noktasında konumlanıyor. Binanın beş katında ve 10.500 metrekarelik kullanım alanında sergi salonlarının yanı sıra çok amaçlı mekânlar ve faaliyet alanları bulunuyor. Renzo Piano’nun Türkiye’deki ilk projesi olan ve şehre nitelikli mekân kazandırma amacıyla tasarlanan binanın yapımına 2016’da başlandı. Açılış töreni ileri bir tarihte gerçekleşecek olsa da müzeyi bugünden itibaren ziyaret etmek mümkün.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683204605239.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="İstanbul Modern | Fotoğraf: Deniz Sabuncu" ratio="1.50" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İstanbul Modern | Fotoğraf: Deniz SabuncuBinaya dairÜç boyutlu biçimlendirilmiş alüminyum panellerle kaplı cephesiyle güneş ışığı ve Boğaziçi’nin pırıldayan sularından gelen yansımalarla ışık ve gölge oyunları yaratan binanın zemin katı ücretsiz olarak kurgulandı. Ziyaretçilerin Tophane Parkı ve kıyı şeridi arasında güçlü bir bağ kurmasını hedefleyen zemin katı şeffaf bir tasarıma sahip. Bu katta kütüphane, bilgilendirme noktaları, eğitim atölyeleri, kafe ve restoran yer alıyor. Birinci katta fotoğraf galerisi, kısa süreli sergi salonu, eğitim ve etkinlik odaları; ikinci katta ise koleksiyon ve süreli sergi salonları bulunuyor. Müzenin çatısında bir yansıtma havuzu ve üzerine yerleştirilen platform yer alıyor. Böylelikle suyun üstündeki kent yansımaları yapının seyir terasında bütünleşiyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683204848999.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="İstanbul Modern Seyir Terası | Fotoğraf: Cemal Emden" ratio="1.11" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İstanbul Modern Seyir Terası | Fotoğraf: Cemal Emden Özel yapıtlarMüzede İstanbul Modern’in yeni bina için özel olarak davet ettiği Olafur Eliasson’un mekâna özgü bir yerleştirmesi yer alıyor. İzleyiciye dinamik bir müze deneyimi sunan Senin beklenmedik seyahatin adlı bu yapıt, üç parçadan oluşuyor ve binanın merkezindeki merdiven boşluğunda farklı katlara yayılıyor.Bir diğer mekâna özgü yerleştirme ise Refik Anadol imzası taşıyor. Refik Anadol’un Sonsuzluk Odası: İstanbul Boğazı adlı mekâna özgü yerleştirmesi İstanbul Boğazı’ndaki anlık meteorolojik dönüşümle ilgili veri ve temalara odaklanıyor. Yapıt, 360° aynalı bir odada anlık verileri dijital teknolojiler kullanarak işliyor ve hareketli görseller yaratıyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683205170980.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="İstanbul Modern'in girişinde Tony Cragg imzalı Runner yer alıyor. | Fotoğraf: Deniz Sabuncu" ratio="1.09" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">İstanbul Modern'in girişinde Tony Cragg imzalı Runner yer alıyor. | Fotoğraf: Deniz SabuncuHeykel sanatından örneklerYeni müze binasının girişinde Tony Cragg’in İstanbul Modern’e uzun süreli ödünç verdiği heykeli Runner bulunuyor. Müzenin Beyoğlu’ndaki geçici mekânında ağırladığı ve 2018’de İnsan Doğası sergisinde yapıtlarından bir seçkiyi izleyiciyle buluşturduğu Cragg, 6 metrelik bu yapıtıyla “katı bir yüzeyin altında içsel bir yaşam olduğunu göstermek, bu enerji ve hareketi algılanabilir kılmak” niyetini taşıyor.Adrián Villar Rojas’ın 14. İstanbul Bienali kapsamında Büyükada’da sergilendikten sonra İstanbul Modern’in koleksiyonuna dâhil edilen Tüm Annelerin En Güzeli (I) adlı yapıtı ile Richard Deacon’un Ev Modeli, Anselm Reyle’nin Yeraltı Dünyasının Üstünde ve Toz Çökerken, Yılmaz Zenger’in Bence Ayça ve Selma Gürbüz’ün Avrupalılar başlıklı çalışmaları da müzenin ev sahipliği yaptığı heykeller arasında. Zemin kattaki lobide ziyaretçileri Richard Wentworth’ün Sahte Tavan adlı yerleştirmesi karşılıyor.Yeni sergilerİstanbul Modern’in yeni müze binası; Yüzen Adalar, Nuri Bilge Ceylan: Başka Bir Yerde, Hep Buradayız, Renzo Piano: Yerin Ruhu ve Mimarinin İnşası sergileriyle açıldı.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683204130367.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Han Kahvesi (1973), Bedri Rahmi Eyüboğlu &amp; Toprak Adam (1974), Neşet Günal | Fotoğraf: Deniz Sabuncu" ratio="1.36" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Han Kahvesi (1973), Bedri Rahmi Eyüboğlu &amp; Toprak Adam (1974), Neşet Günal | Fotoğraf: Deniz Sabuncuİstanbul Modern’in dokuzuncu koleksiyon sergisi Yüzen Adalar, 110 sanatçı ve 2 sanatçı ikilisine ait 280’den fazla yapıtı koleksiyon ve süreli sergi salonları ile yeni binanın farklı mekânlarında bir araya getiriyor. Koleksiyon sergi salonunda 1945’ten bugüne Türkiye sanat ortamının gelişim ve dönüşümüne odaklanan müze koleksiyonundan kronolojik bir kesit bulunurken süreli sergi salonunda ağırlıklı olarak 2000 sonrası sanat çalışmaları tematik bir yönelimle ele alınıyor.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683203581867.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Nuri Bilge Ceylan: Başka Bir Yerde | Fotoğraf: Deniz Sabuncu" ratio="1.14" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Nuri Bilge Ceylan: Başka Bir Yerde | Fotoğraf: Deniz SabuncuNuri Bilge Ceylan’ın daha önce gösterilmemiş fotoğraflarına ev sahipliği yapan Nuri Bilge Ceylan: Başka Bir Yerde sergisinde yönetmenin seyahat ettiği ülkelerin, yani “başka yer”lerin yanı sıra filmlerinde sıkça karşımıza çıkan “başka bir yerde” olma arzusuna gönderme yapan 22 portre yer alıyor. Ceylan’ın Türkiye, Hindistan, Gürcistan, Çin, Fas ve Rusya’da çektiği fotoğraflarda sanatçının biçimsel diline ve farklı coğrafyaların insanlarının ortak duygularına bakıyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683203813757.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Akıntıya Karşı (2013), Güneş Terkol | Fotoğraf: Deniz Sabuncu" ratio="0.99" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Akıntıya Karşı (2013), Güneş Terkol | Fotoğraf: Deniz SabuncuFeminist sanat tarihçisi Linda Nochlin’in 1971 yılında Artnews dergisinde yayınlanan “Neden Hiç Büyük Kadın Sanatçı Yok?” makalesine atıfta bulunan Hep Buradayız’da İstanbul Modern Kadın Sanatçılar Fonu’yla müze koleksiyonuna eklenen yapıtlar bir araya geliyor. Hep Buradayız; farklı kuşaklardan Türkiye sanat tarihinde önemli yere sahip kadın sanatçıların araştırdığı beden politikaları, bellek ve tarih yazımı gibi temalar çerçevesinde bir kurgu sunuyor.Müzenin ücretsiz erişime açık olan zemin katında bulunan kütüphanenin girişinde ziyaretçileri Renzo Piano: Yerin Ruhu sergisi karşılıyor. Sergide Pritzker Ödüllü mimar Renzo Piano’nun kurucusu olduğu Renzo Piano Building Workshop (RPBW) tarafından tasarlanan İstanbul Modern’in yeni müze binasının hikâyesi ve Renzo Piano Building Workshop’ın öne çıkan diğer kültür-sanat yapılarının mimarisini görme şansı yakalıyoruz.<img src="https://images.aposto.com/2023/4/4/1683204340671.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" width="550" alt="Mimarinin İnşası | Fotoğraf: Deniz Sabuncu" ratio="1.24" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Mimarinin İnşası | Fotoğraf: Deniz Sabuncuİstanbul Modern’in yeni müze binasının yapım sürecine odaklanan bir diğer sergi de Cemal Emden’in fotoğraflarından oluşan Mimarinin İnşası sergisi. Emden’in seçkisinde Renzo Piano imzalı yeni müze binasının inşa sürecinden fotoğraflar yer alıyor.ZiyaretThe New York Times editörlerinin hazırladığı <a fr-original-style="" href="https://www.nytimes.com/interactive/2023/travel/52-places-travel-2023.html" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">“2023’te görülmesi gereken 52 yer”</a> haberinde Feshane, Yedikule Gazhanesi, Botter Apartmanı ve Haliç Tersanesi’nin yanı sıra İstanbul Modern’in yeni müze binasına da yer verilmiş; Fahrelnissa Zeid ve Erol Akyavaş’ın eserlerinin bulunduğu müze koleksiyonundan bahsedilmişti. Ziyaret etmek isteyenler için birkaç pratik bilgi verelim: Salıdan pazara ziyaret edebileceğin müzenin 120 TL olan giriş ücreti öğrenci, öğretmen, emekli ve 65 yaş üstü vatandaşlar için 80 TL olacak. Salı günleri 14.00 - 18.00 saatleri arasında 18 - 25 yaşında ve Türkiye’de ikamet eden gençlere, perşembe günleri ise Türkiye’de ikamet eden tüm ziyaretçilere giriş ücretsiz.

Tophane Parkı ile ilgili hikayeler